Major League Soccer

Amerykańska Major League Soccer została powołana do życia w 1993 roku. Po dziewięciu latach braku rodzimej zawodowej ligi zastąpiła North American Soccer League, istniejącą w latach 1968-1984. MLS jest dość specyficzną ligą piłkarską. Nie ma spadków i awansów. Grają w niej zespoły spełniające dane kryteria. Coś na wzór rozgrywek NBA czy NHL, w których występują najzamożniejsze, elitarne kluby. Ponadto funkcjonuje podział na dwie grupy - wschodnią i zachodnią.

Początkowo w MLS grało dziesięć klubów - założycieli, które w 1996 roku wystąpiły w pierwszym, historycznym sezonie rozgrywek. Po Mundialu w USA z 1994 roku Amerykanie zobaczyli na własne oczy, że ten sport też może być atrakcyjny. Był to silny impuls do tego, aby zainteresować ich soccerem.

Liga z biegiem lat rozrosła się do 19 drużyn. Football Soccer w Stanach Zjednoczonych rozwija się w szybkim tempie, a same rozgrywki są coraz atrakcyjniejsze. Największe kluby, takie jak Los Angeles Galaxy, D.C United czy New York Red Bulls stać było na angaż takich gwiazd jak Rafael Marquez, Thierry Henry czy David Beckham. Oczywiście ci piłkarze przybywali za ocean, aby dorobić do sportowej emerytury. Swoją obecnością podnosili poziom rozgrywek i popularyzowali ten sport, któremu i tak ciężko rywalizować z koszykówką czy baseboll'em.

Hermetyczność tej ligi jest wadą, jak i zaletą. Z Jednej strony promocje do wyższych klas rozgrywkowych i spadki dają motywację do dalszej pracy. Z drugiej zaś, w lidze grają same najlepsze zespoły, co gwarantuje najwyższy poziom sportowy i marketingowy.

W MLS jak i NASL*mieliśmy również polskie akcenty, szczególnie w Chicago Fire:

Krzysztof Król (2010) - 19 meczów, 0 goli
Tomasz Frankowski (2008) -17 meczów, 2 gole
Roman Kosecki (1998-1999) - 50 meczów, 12 goli
Jerzy Podbrożny (1998-1999) - 55 meczów, 10 goli
Piotr Nowak (1998-2002) - 114 meczów, 26 goli

Ponadto:

Andrzej Juskowiak (2003 - MetroStars) - 5 meczów, 1 gol
Rob Jachym (1997 - Columbus, New England) - brak danych
Wojciech Krakowiak (2000-2001 - San Jose, Tampa Bay) - brak danych
Mirosław Rzepa (2000 - Columbus) - brak danych
Robert Warzycha (1996-2002 - Columbus Crew) - 160 meczów, 19 bramek
Jacek Ziober (1998 - Tampa Bay) - brak danych
-------------------------------------------------
Kazimierz Deyna (1981-1984 - San Diego Socers*) - 346 meczów, 196 bramek
Janusz Kowalik (1968 - Chicago Mustangs*) -28 meczów, 30 bramek
                         (1976-1977 - Chicago Sting*) - 38 meczów, 11 bramek
Stanisław Terlecki (1983 - Golden Bay Earthquakes*) - 27 meczów, 11 bramek
                             (1984 - New York Cosmos*) - 17 meczó, 4 bramki
Władysław Żmuda (1984 - New York Cosmos*) - brak danych
                                                                                                                *North American Soccer League

Major League Soccer jest ligą egzotyczną, w której wielkie pieniądze nie współgrają z poziomem sportowym. Przed Amerykanami jeszcze długa droga do tego, aby w jakiś sposób zbliżyć się do średnich lig europejskich, nie mówiąc o Premier League czy Bundeslidze. Jednak progres w ciągu tych kilkunastu lat gwarantuje, że do USA będą zjeżdżać kolejne gwiazdy piłki nożnej, nie tylko na emeryturę.

Share:

Read More

Niemiecka precyzja

Sukcesy Bayernu Monachium, jakie mieliśmy możliwość podziwiać, to nie dzieło przypadku. Klub ten jest przykładem co do tego, jak powinny prosperować inne piłkarskie (i nie tylko) kluby.

Historia Bayernu w XXI wieku była przewrotna. W 2001 roku, po wygraniu rzutów karnych z Valencią C.F Bawarczycy sięgnęli po czwarty Puchar Europy. W następnych latach ta sztuka nie udawała im się. W Bundeslidze ciągle dominowali, prawie co rok wygrywając rozgrywki ligowe. Natomiast zmagania w Europie nie były tym, czego oczekiwali zarówno kibice, jak i właściciele. Bayernowi zdarzały się hańbiące klęski, jak ta w Pucharze Uefa z 2008 roku z Zenitem Sankt - Petersburg (1:1,0:4). W takim samym rezultacie odpadł rok później w Lidze Mistrzów z F.C Barceloną, późniejszym triumfatorem tych rozgrywek. 

Rok 2010 dla Bawarczyków był przełomowy, gdyż dane im było zagrać w finale Ligi Mistrzów z Interem Mediolan. Jednak to drużyna Mourinho sięgnęła po trzeci w historii puchar.W 2012 roku finał tych prestiżowych rozgrywek rozgrywany był na Alianz Arenie, czyli stadionie Bayernu. Na drużynie z Bawarii ciążyła wielka presja, w końcu finał rozegrany miał być na ich własnym stadionie. Plan minimum, czyli dojście do końcowej fazy, został wykonany. W ostatnim meczu turnieju, przed własną publiką, musieli uznać wyższość Chelsea F.C. Tym razem rzuty karne, które kiedyś dały upragniony sukces, w tamtym meczu okazały się zmorą. Dopiero historyczny, niemiecki finał z Borussią Dortmund na londyńskim Wembley, potwierdził siłę Bayernu Monachium, który wygrał to spotkanie 2:1. Cały sezon FCB zakończył potrójną koroną, wyrastając tym samym na głównego faworyta kolejnych rozgrywek.

Co jest jednak genezą obecnych sukcesów największego niemieckiego klubu? Przede wszystkim finanse. Bayern, tak jak inne kluby z Bundesligi, jest "zdrowy" finansowo. W Niemczech wprowadzone zostały zasady (pod koniec lat 90' XX wieku), co do sponsorowania klubów. Według nich, jeden podmiot nie może mieć pełnej kontroli w zarządzaniu. Pakiet akcji 50%+1 należy do kibiców. Nie ma więc sytuacji jak np. W Chelsea F.C czy PSG, które należą do majętnych osób. W Bayernie podział własności wygląda tak:

FC Bayern Munchen e.V. - 81%

Adidas - 10%

Audi - 9%

Dzięki perfekcyjnemu zarządzaniu, klub ze stolicy Bawarii ma według szacunków, ok. pół miliarda euro na bankowych lokatach. Suma robi wrażenie tym bardziej, że są to czysto zarobione pieniądze. Bayern nie ma problemów z terminowymi płacami dla swoich zawodników. A jeśli chodzi o transfery, może się równać z rynkowymi potentatami, np. 42 mln. euro za Javi Martineza (rekord Bundesligi).

Share:

Read More

Historyczne finały: F.C Barcelona - A.C Milan z 1994 roku

A.C Milan, rok po porażce z Olympique Marsylią, znów dotarł do finału najważniejszego klubowego pucharu, rozgrywanego na ateńskim Stadionie Olimpijskim. Naprzeciwko mediolańczyków stanęła F.C Barcelona, prowadzona przez Johana Cryuff'a. Pod jego wodzą, drużyna Blaugrany nazywana była "dream teamem". Holender w 1992 roku zdobył pierwszy dla tego klubu Puchar Europy, w międzyczasie rządząc i dzieląc na krajowym podwórku. Barcelona, oparta na Ronaldzie Koemanie, Christo Stoiczkowie czy Jose Marii Bakero prezentowała futbol ofensywny i przede wszystkim efektywny, przez co była wielkim faworytem tamtego spotkania. Potwierdzają to statystyki F.C Barcelony pod jego wodzą w La Liga: 306 spotkań z czego 183 wygranych, 69 remisów i 54 porażki.

Milan przystępował do tego spotkania w roli drużyny, która stoi na straconej pozycji. Spotkanie to zapowiadane było jako starcie kunsztownej katalońskiej ofensywy z genialną włoską defensywą. Trener Rossonerich Fabio Capello zaskoczył swojego przeciwnika, stawiając na zdecydowany atak. Piłkarze Milanu co rusz naciskali na zawodników Barcelony, stwarzając sobie okazje bramkowe. Był to finał, który świetnie ułożył się dla Włochów. Po trafieniach Massaro z 22' i 45' minuty, Savicevicia z 47' i Marcela Desaillego z 58' A.C Milan sięgnął po swój piąty Puchar Europy. Tym samym na dobre zaczęła się dominacja włoskiej piłki w latach 90' XX wieku.

Polecam skrót z tego meczu --> http://www.youtube.com/watch?v=0pD4EFGQDhA

Share:

Read More

Polska najniżej w rankingu FIFA w historii

Reprezentacja Polski zajmuje obecnie 75 lokatę na 207 wszystkich drużyn narodowych. Jest to przygnębiające podsumowanie obecnego stanu polskiego futbolu. Euro 2012 miało być impulsem do tego, aby poprawić tę sytuację. Jednak polska piłka tkwi w maraźmie i na razie nic nie wskazuje na to, aby coś uległo poprawie.

Naszą obecną pozycję w rankingu wyprzedzają takie "potęgi" jak Uzbekistan, Gwinea, Haiti czy Armenia. Jest to trochę uwłaczające, że jesteśmy teoretycznie słabsi od krajów często mniejszych i biedniejszych, lecz trzeba na ten ranking patrzeć z przymrużeniem oka. Są to tylko statystyki, które często nie oddają faktycznej siły danego zespołu. Fakt jest jednak taki, że polska reprezentacja znajduje się w dołku, z którego ciężko jest jej się wydostać.

Przy temacie rankingu FIFA warto wspomnieć wrzesień 2007, kiedy to kadra Leo Beenhakkera zajmowała 16(!) pozycję. Teraz brzmi to jak żart, lecz kiedyś mieliśmy zespół optymalny, jak na ówczesne możliwości kadrowe. Obecnie w kadrze można z zamkniętymi oczami wytypować trójkę z Dortmundu, bramkarza no i może z dwóch zawodników. A na innych pozycjach nie ma żelaznych pewniaków. Kadra jest budowana już piąty rok, lecz przez nieudolność(?) byłego i obecnego selekcjonera, w tym projekcie nie widać krzty poprawy.

Share:

Read More

Brazylia już wielka?

W finale na Maracanie Brazylia pokonała 3:0 mistrzów Europy i Świata, Hiszpanię. Wymarzony przez wielu mecz pomiędzy dwoma gigantami światowego futbolu nie zawiódł. Hiszpanie mimo swojej żelaznej taktyki byli tamtego dnia po prostu słabiej dysponowani, co nie znaczy że przy 100% formie wynik byłby na ich korzyść.

Brazylia, sukcesywnie odbudowywana przez Luisa Felipe Scolariego po nieudanej przygodzie Mano Menezesa, zaczyna wyglądać coraz lepiej. Z meczu na mecz Canarinhos rozpędzili się do tego stopnia, że przerwali passę Hiszpanii 29 meczy bez porażki w grach o stawkę. Również Neymar, okrzyknięty kolejnym wielkim talentem brazylijskiego futbolu nie zawiódł. W całym Pucharze Konfederacji strzelił 4 bramki i był kluczowym zawodnikiem drużyny.

Hiszpania w fazie grupowej nie miała większych problemów z pokonaniem swoich rywali. Dopiero Włosi okazali się tak niewygodnym rywalem, że wynik meczu musiały wyłonić rzuty karne(7:6 dla Hiszpanii). W małej powtórce finału EURO 2012 dobitnie było widać, że zarówno Hiszpanie jak i Włosi nie są przyzwyczajeni do gry w takich warunkach klimatycznych. Późniejszy finał tego turnieju jeszcze lepiej to zobrazował. Brazylijczycy pod względem fizycznym wyglądali o wiele lepiej od swojego przeciwnika z Europy.

Reprezentacja Brazylii trzeci raz z rzędu, a czwarty w historii, wygrała Puchar Konfederacji. Zawsze sprawdzało się stare przyrzekadło, że drużyna triumfująca w tym turnieju nie zdobywała rok później Mistrzostwa Świata. Czy tym razem może być inaczej? W futbolu istnieją pewne porządki. Nikt do tej pory nie wygrał dwa razy z rzędu Ligi Mistrzów czy wspomnianego Pucharu Świata po zwycięstwie w Pucharze Konfederacji. Lecz kiedyś pewne serie się kończą a zaczynają nowe.

Drużyna Canarinhos nie gra może jak te dawne, wielkie Brazylie, które potrafiły całkowicie zdominować przeciwnika. Nowa drużyna Scolariego ma mimo wszystko papiery do tego, aby za rok zdobyć szósty tytuł mistrza świata. Ekipa ta potrafi grać z najlepszymi zespołami na świecie i często jest nie do pokonania. Gospodarze przeszłorocznych, XX Mistrzostw Świata są jednym z głównych kandydatów do końcowego sukcesu wraz z Hiszpanią, Niemcami, Włochami.

Share:

Read More